Laatst twijfelde ik een beetje aan hoe verliefd ik eigenlijk op mijn vriend ben, en of ik hem wel echt heel leuk vind. Vriendinnetjes hadden het constant over hun kriebels, hun fantastische vriendjes en hoe leuk alles wel niet is. Ik heb dat niet zo. Niet op die manier... Ik schep graag op over mijn vriendje en ik ben enorm trots op hem. Ik geniet volop van ons samen en wat we keer op keer meemaken.
Ik merkte pas hoe gesteld ik op hem ben, en hoe verliefd ik eigenlijk ben, toen hij vrijdagochtend voor tien dagen naar Siófok, Hongarije vertrok en ik hem echt gedag moest zeggen. Ik zag er na drie weken samenwonen al behoorlijk tegenop dat ik ineens alleen in bed zou liggen, maar vooral nu ik met oorontsteking in bed lag en me ook nog eens hondsberoerd voelde. Met traantjes in mijn ogen heb ik hem een laatste kus gegeven en ging hij weg. Nu klinkt het heel dramatisch en ik noemde mijzelf toch wel een beetje een aanstelster, maar ik ben gewoon niet gewend dat hij weg is.
Het afgelopen jaar heb ik hem nooit langer dan twee dagen niet gezien. Nu voelen die tien dagen toch wel heel erg lang. Gelukkig is mijn vriendje met drie goede vrienden die kant op en toevallig is één van die jongens het vriendje van een goede vriendin van mij. We zitten dus heerlijk in hetzelfde schuitje. Zij zijn dan wel een stuk minder lang bij elkaar, onze vriendjes zittin in Hongarije en ik wil niet weten wat ze daar allemaal uitspoken. Om die reden zijn wij gisteren een kort dansje gaan doen en gingen we tegelijk met onze mannen slapen, alleen 1200 kilometer verderop, maar wel allebei samen in bed.
Nog maar een weekje voor we alweer samen in zijn bed liggen. En aangezien morgen mijn werkweek weer begint, vliegt de week vast voorbij. De vriendin in kwestie en ik gaan morgen een cocktail (of iets meer...) drinken (net als onze mannen waarschijnlijk), en gaan nog een keertje naar de bioscoop. Daarmee heb ik al twee van de vijf avonden gevuld, moet ik nog zeker een of twee keer hardlopen en ik heb vrijdag een borrel met mijn werk, dus zit ik flink vol. Waarschijnlijk kan ik zaterdag nog wel wat leuks doen, met mijn ouders, die ik al een maand niet gezien (behalve tijdens het avondeten) tegen die tijd.
Toch voel ik me nu eventjes een emotionele aanstelster. Ik mis mijn lieve vent en helemaal nadat hij belde en vertelde hoe heerlijk het daar is. Ik voel me weer goed bezig. Ik begon om 15.00 vanmiddag met schrijven en nu, om half 12, ga ik afsluiten en mijn blogje posten.
Weltrusten! X
